Oesters

Zand, zee, geen zomer. Gure maartse wind, kracht zes. Een kale vlakte strekt zich voor hem uit, er ligt nog geen pad van planken. Eindeloos sjouwen door het zand. We zijn verwend, vroeger lagen er nooit planken. Wat had ik er een hekel aan, vroeger, het stuk van de trap naar de zee leek eindeloos en al dat hele stuk over die ellendige kapotte schelpjes die in je blote voeten staken. Zou de zee nu minder ver komen? Is er een stuk kust aangegroeid of opgespoten? Of zijn er minder schelpen? De schelpen die er liggen zijn bijna allemaal nog heel, een dikke scheidslijn langs de branding. Vooral van die Shell schelpen, in allerlei tinten bruin. Hier een daar een verdwaalde scheermes. Wonderlijk in Noord Holland ligt de kust vol met scheermessen, hier zijn ze een bijzondere vondst voor verzamelende kinderhanden.

Zijn voet stoot tegen een enorme oester in het natte zand, hij bukt zich en draait hem om, een halve oesterschaal. Zwart zonder aangroei van pokken. Zanderig aan de binnenkant maar belooft een parelmoeren laag. Bruine vlekken. Hij veegt het zand weg, het blijft aan zijn  vinger plakken. Ruikt er even aan. Teer? Illegaal geloosde olie? Bij het afgebroken randje kun je zien uit hoe ongelooflijk veel laagjes zoiets bestaat. De binnenste spierwit en dan steeds donkerder. Groeit zoiets in jaren of komt er elke dag een laagje bij? Hij weegt de schelp op zijn hand. He, alweer geen parel. Bij de slager in het dorp werd reclame gemaakt voor kipoesters. Zagen er niet bepaald appetijtelijk uit, wit en glibberig met kleine rode stukjes peper, want in oosterse saus. Oesters zijn een afrodisiac zegt men. Zelf heeft hij het effect nooit zo gemerkt. Lekker zijn ze zeker. Op zijn Frans, ter plekke opgemaakt en dan een lepeltje azijn met fijngesnipperde sjalotjes erbij en slurpen. Het laatste vocht opdeppen met zuur bruin brood. De beste plek is het terras van Astou et Brun in Cannes. Altijd vol, dankzij de snelle bediening inclusief de rekening, hoef je nooit te lang te wachten.
De schelp ligt zwaar in zijn hand, hij is van plan een flink eind te lopen, heeft hij zin om steeds iets in zijn hand te houden? Hij zwaait het ding met een zwiep de golven in. Het schuim staat op de koppen, de golven verdwijnen in het natte zand en trekken zich weer terug. Steeds iets minder ver. Hij stapt naar voren, vergist zich in de diepte en schept een laars vol. Het zeewater is steenkoud, zijn tenen krullen in een kramp, hinkelend trekt hij zijn laars uit. Giet het water eruit en stroopt zijn sok naar beneden. Knijpt hem uit tot zijn hand de kou niet meer kan verdragen. Na enig aarzelen propt hij de sok in zijn zak. Een zijkpoot en een droge voet. Zijn blote voet schuurt in de laars.
In de verte nadert een groep mensen, ploeterend tegen de storm in. Een vrouw valt hem op doordat zij met twee handen een strandkar achter zich aansleept met een rode maxicosi erop. Het zand is te zacht, ook vlak langs de vloedlijn, het is net hoogwater geweest, de wielen zakken diep weg. Links en rechts wordt hij omgeven door mensen. Flarden gesprek gaan langs hem heen. Hij groet, blijft stil staan. Wind waait zijn haar voor zijn ogen, en flappert aan zijn windjack, de rits is van onderen los geschoten.
Oma loopt achteraan met kleinkind aan haar hand, een wit lollystokje steekt uit zijn mond. Bijna zegt hij er wat van. Levensgevaarlijk als je valt heb je een gat in je keel of wang. Zijn voeten zakken diep weg in het zand, hij trekt ze makkelijk los en blijft nog even staan. Zijn ogen zoeken de horizon. Hier is geen drijfzand, verderop wel. Er staat een gevaarlijk zuiging door de waterkering, het ritme van eb en vloed is verstoord. Zijn zak begint te trillen.
‘Ja!’
‘Kun je me verstaan?’
‘Geeft niet, ik bel je straks terug als ik meer bereik heb.’
‘Binnen een uur, beloofd!’

Wat gebeurt er als ik nu de zee inloop? Mijn laarzen trekken me snel genoeg naar beneden. Zal die familie actie ondernemen als ze op de terugweg mijn jack op het zand zien liggen, netjes opgevouwen met een bergje schelpen erop tegen het wegwaaien? Met een mobiel, autosleutels en een natte sok in de zakken. Zouden ze kunnen achterhalen wie ik was?